I. Annunaki: De verre nakomelingen van Abels moeder

Geschiedenis van het nageslacht van de ‘Moeder van Abel’

“Ga met ons mee op een zoektocht naar de ware oorsprong van een mysterieuze afstammingslijn: de zogenaamde Anunnaki, wezens die in de oude Sumerische geschriften worden beschreven als “zij die uit de hemel naar de aarde kwamen” of “van koninklijk bloed”. Volgens de openbaringen die Don Guido Bortoluzzi ontving, verwijzen deze figuren echter niet naar buitenaardse bezoekers in de klassieke zin, maar naar een verwording van het oorspronkelijke geslacht van Adam.

De Sumeriërs, een van de oudste beschavingen op aarde, bewaarden in kleitabletten, tempels en mythen het geheugen aan deze bijzondere wezens. De Anunnaki, zo leert Don Guido, waren in feite de verre afstammelingen van Seth, die zich vermengd hadden met de dochters van de mensen – hybride vrouwen, voortgekomen uit de erfzonde van Adam met een aapachtig wijfje van een lagere soort.

Deze wezens, die over uitzonderlijke kennis van astronomie, landbouw en wetten beschikten, leken op godenfiguren maar misten de inwoning van de Heilige Geest. Hun wijsheid was verduisterd. Ze hadden toegang tot kennis door overerving en manipulatie, maar stonden buiten het heilsplan van God. De herinnering aan hen leeft voort in vele oude religies en culturen.

Sommige moderne theorieën spreken over een mogelijke terugkeer van deze ‘goden’, maar vanuit het perspectief van Don Guido moeten we die ‘terugkeer’ anders begrijpen: het is niet zozeer een fysieke heropstanding, maar een hernieuwde invloed van hun geest en cultuur – een technocratische, ontzielde macht die zich opnieuw manifesteert in onze tijd. Het is een herhaling van de oude rebellie tegen Gods scheppingsorde, nu met genetische manipulatie, kunstmatige intelligentie en een mensbeeld los van God.

Wat zou het betekenen als de geest van de Anunnaki werkelijk ‘terugkeert’? Het zou kunnen wijzen op een kritieke fase in de heilsgeschiedenis, een tijd waarin de mens opnieuw dreigt af te dwalen van zijn oorsprong en bestemming. Maar het is ook een uitnodiging tot waakzaamheid en bekering – een oproep om terug te keren naar het zuivere kind van God zijn dat zijn oorsprong vindt in Adam en de Vrouw, de moeder van Abel.

Deze verkenning is een beschouwing over de krachten die werken in de geschiedenis van de mensheid. Door de inzichten van Don Guido te overwegen, krijgen we niet alleen een beter begrip van het verleden, maar ook van de geestelijke strijd die vandaag gevoerd wordt om de toekomst van de mens.” – De Webmaster

II. Boek van Henoch

Het Boek van Henoch

“Het zogenaamde Boek van Henoch bestaat uit vijf delen: het Boek der Wachters, het Boek der Gelijknissen, het Astronomische Boek, de Droomvisioenen, en de Brieven van Henoch. Gezamenlijk omvatten deze teksten ongeveer honderd hoofdstukken, die het verhaal vertellen van Henoch, de zevende aartsvader vanaf Adam, vader van Metuselach en grootvader van Noach — dezelfde Noach uit het bijbelse verhaal van de Ark.

Toch wijkt het Boek van Henoch wezenlijk af van het bijbelse scheppingsverhaal. In plaats van een goddelijke tuchtiging van een moreel verdorven mensheid, zoals Genesis het verhaalt, presenteert dit boek een alternatieve verklaring voor de zondvloed: een kosmische catastrofe als gevolg van een hybride vermenging tussen twee ongelijksoortige lijnen van afstamming.

Centraal in dit boek staan de Wachters, die in de traditionele uitleg worden gezien als ‘gevallen engelen’ — geestelijke wezens zonder lichaam. Maar in het licht van de openbaringen aan Don Guido Bortoluzzi krijgt deze term een andere betekenis. De Wachters verwijzen niet naar (gevallen) engelen in de ware zin van het woord, maar naar het verdorven nageslacht van de Kinderen van de Moeder van Abel — de zuivere lijn van Adam.

Volgens het Boek van Henoch raakten deze ‘Wachters’ gefascineerd door de dochters van de mensen — oftewel de vrouwelijke afstammelingen van Kaïn, die reeds behoorden tot de hybride mensheid. Uit deze vermenging ontstond een ras van reuzen, de Nephilim, die bekendstonden als “geweldenaren, mannen van naam”, maar in werkelijkheid een gevaar vormden voor de mensheid: roofzuchtig, tiranniek en losgeslagen.

Het boek beschrijft hoe deze Nephilim uiteindelijk door hun eigen oorsprong — de lijn van de Wachters — werden veroordeeld en opgesloten in de diepten van de aarde.

Henoch verschijnt in deze context als bemiddelaar tussen beide lijnen: enerzijds de verworpen afstamming (de zogenoemde goden, afgoden of Wachters), en anderzijds de Nephilim, het product van hun zondige verbintenis met de dochters van Kaïn. Zijn tussenkomst wordt beschreven als een poging tot ordening, maar het kwaad was al te ver voortgeschreden.” – De Webmaster

III. Nephilim Reus Gilgamesh, zoon van een mannelijke nakomeling van Caïn, en een vrouwelijke nakomeling van de Abels moeder

Begin 2003 stuitte een team van Duitse archeologen die in Irak werkten op een van de belangrijkste ontdekkingen van de moderne tijd. Diep onder het woestijnzand ontdekten ze wat volgens hen de lang verloren gewaande tombe was van de mythische koning Gilgamesj, de hoofdpersoon van het oudste verhaal dat mensen ooit hebben geschreven: het Gilgamesj-epos. Eeuwenlang waren historici verdeeld over de vraag of Gilgamesj echt bestond of dat hij gewoon een verzinsel was. Dat was totdat Jorg Fassbinder en zijn team van archeologen, met behulp van moderne technologie om diep in de grond te kijken, een hele oude stad ontdekten onder de woestijn, verbazingwekkend aangelegd precies zoals de stad Uruk, waarover Gilgamesj zogenaamd had geregeerd, werd beschreven in het geweldige. Er waren huizen en tuinen en velden, naast ‘een ongelooflijk geavanceerd systeem van kanalen’, waardoor archeologen de plek omschrijven als ‘Venetië in de woestijn’. Wat nog belangrijker is, aan de rand van de oude stad was wat leek op een begraafplaats, waarvan archeologen dachten dat het het graf van de oude koning was. Zoals Fassbinder het uitdrukte: “Ik wil niet met zekerheid zeggen dat het het graf van koning Gilgamesj was, maar het lijkt erg op het graf dat in het epos wordt beschreven.” Het was simpelweg een verbluffende vondst, een lang verloren gewaand stuk van de oorsprong van de menselijke geschiedenis. Archeologen geloofden zeker dat dit alles zou veranderen en ons geheimen zou onthullen waarvan we niet eens wisten dat we ze kwijt waren. Slechts enkele weken nadat het graf van Gilgamesj was ontdekt, vielen de Verenigde Staten Irak binnen, waardoor Fassbinder en zijn team gedwongen werden hun werk op te geven en het land te ontvluchten, bleef het mysterie onopgelost.

IV. Pyramides ware doel: Geavanceerde Oude Technologie

Gangbare historici zullen je vertellen dat de Grote Piramide van Gizeh een groot graf was voor de Egyptische farao’s.

Als enig overgebleven monument van de oorspronkelijke Zeven Wereldwonderen is deze structuur gemaakt met onberispelijke wiskundige precisie en is het een uniek, mysterieus bouwkundig en technisch hoogstandje.

Er is echter één probleem: de Grote Piramide heeft geen van de kenmerken van graven, waaronder extravagante artefacten, uitbundige muurschilderingen, verzegelde ingangen, uitgebreide doodskisten of zelfs mummies zelf. Hij is echter gebouwd met unieke materialen die tegenwoordig worden gebruikt voor elektrische geleiding. Deze feiten leiden steeds meer historici ertoe te geloven dat de piramides mogelijk een veel nuttiger doel dienden… namelijk dat de piramide van Gizeh helemaal geen graf was, maar een energiecentrale: het opwekken en overdragen van elektriciteit naar de omringende beschaving. Klinkt dit onmogelijk? Doe mee met een nader onderzoek!